Een van de acties die nodig zijn om de doelstellingen voor 2030 voor duurzame ontwikkeling en CO₂-vrije mobiliteit te halen, is de noodzakelijke uitbreiding van de infrastructuur voor e-mobility, die de manier zal veranderen waarop we reizen en gebouwen die nieuw zijn gebouwd of worden gerenoveerd ervaren. Laten we eens kijken hoe het Europees Parlement zich in deze richting beweegt om de deadlines en doelstellingen voor de nabije en verre toekomst te behalen.

Allereerst is het belangrijk om te onthouden dat de Agenda 2030 voor duurzame ontwikkeling is onderverdeeld in doelstellingen en subdoelstellingen, om ervoor te zorgen dat de acties, maatregelen, decreten en collectieve inspanningen nauwkeuriger en doelgerichter zijn.

Met betrekking tot de duurzame mobiliteitsinfrastructuur zijn doelstelling 11 (steden en menselijke nederzettingen inclusief, veilig, robuust en duurzaam maken) en doelstelling 13 (dringend actie ondernemen om de klimaatverandering en de gevolgen daarvan te bestrijden) bijzonder gepast.

Doelstelling 11 verschaft zeer nuttige gegevens om de situatie te begrijpen:

•  de helft van de wereldbevolking woont in steden

•  uiterlijk in 2030 zal bijna 60% van de wereldbevolking in stedelijke gebieden wonen

•  steden nemen slechts 3% van het aardoppervlak in beslag, maar zijn verantwoordelijk voor 60-80% van het energieverbruik en 75% van de CO₂-uitstoot

•  de hoge dichtheid van steden kan efficiëntiewinsten en technologische innovatie met zich meebrengen en tegelijkertijd het verbruik van hulpbronnen en energie verminderen.

(Doelstelling 11 van de Agenda 2030 voor duurzame ontwikkeling)

Hier vinden we een subdoelstelling om Europese beslissingen te sturen in de richting van een stedelijk plan gebaseerd op duurzame mobiliteit:

“Uiterlijk in 2030 toegang bieden tot [...] toegankelijke en duurzame vervoerssystemen voor iedereen, [...] door het openbaar vervoer uit te breiden, met speciale aandacht voor de behoeften van mensen in kwetsbare situaties, vrouwen, kinderen, personen met een handicap en ouderen”

Hoe worden deze doelstellingen vertaald in praktische besluiten van het Europees Parlement en de lidstaten?

Het doel op de middellange termijn is om uiterlijk in 2035 de volledige productie van benzine- en dieselauto’s stop te zetten. Een vermindering van 100% van de uitstoot, waardoor er vanaf die datum alleen nog maar groene voertuigen geregistreerd zullen worden.

Ter voorbereiding op dat doel moeten fabrikanten binnen zes jaar auto's produceren waarvan de uitstoot met 55% is verminderd en die van bedrijfsvoertuigen met 50%. Dit zal aanleiding geven tot de behoefte aan wijdverbreide infrastructuur, waarin steden en regio’s zullen moeten investeren om de nieuwe hybride en elektrische auto’s van stroom te voorzien.

Andere Europese doelstellingen voor de nabije toekomst of die momenteel worden geïmplementeerd, zijn de doelstellingen die in de vorige artikelen zijn besproken: uiterlijk in 2026 moeten de belangrijkste snelwegen van de EU gebruikers elke 60 km een ​​elektrisch laadstation bieden. Daarnaast moeten er bij nieuwbouw en ingrijpende renovatie particuliere laadpunten worden geïnstalleerd.

De schattingen van Motus-E laten een positieve trend zien in de toegankelijkheid en verspreiding van elektrische voertuigen, ondanks een lichte daling in januari 2024.

Eind 2023 waren er in Italië 220.188 elektrische auto’s op de weg, oftewel een stijging van 35,11% ten opzichte van 2022. Voor de eerste maand van 2024 bedraagt ​​de schatting 222.711, een daling van 11,6% ten opzichte van januari 2023.

De uitstekende vooruitgang op het gebied van de infrastructuur moet echter gepaard gaan met een snel implementatieproces voor Ecobonus 2024 om de bevolking in staat te stellen te investeren in e-mobility en de markt en instellingen te helpen hun acties en projecten voor duurzame en schone stedelijke mobiliteit te consolideren.